آموزش قرآن با آموزشهای دیگر تفاوت اساسی دارد. این تنها آموزشی است که معلم اول آن خداست.«الرحمن علم القرآن»(1) و نخستین آموزنده آن پیامبراکرم (ص) «اقرأباسم ربک الّذی خلق » (2) چون قرآن کریم دارای زبانی خاص است، کسی که در اثر همنشینی مداوم و انس زیاد با قرآن عقد محبت می بندد، البته زبانش زبان قرآن و بیانش بیان قرآن خواهد بود. رسیدن به بیان قرآن غایت آموزش زبان قرآن است. «علّمه البیان»(3) آموزش قرآن به جهت طبیعت خاص خود که با روح وجان متعلم سروکار دارد، قرار است آموزشی باشدکه قرآن رامحبوب ومعشوق قرآن آموز گرداند و هر شیوه آموزشی که این دوستی و محبت رابه هم زند و قرآن آموز را بیزار سازد البته مطلوب نخواهد بود.تاکنون بحث و برسی های فراوانی پیرامون آسیب شناسی روشهای آموزش قرآن انجام شده است؛ اماتجارب آموزشی و پژوهشی نشان داده است که متأسفانه مشکلاتی فراروی چنین آموزش مبارکی واقع شده است.پژوهش حاضر با ارایه چند فرضیه و آزمایش آنها، مسأله را از نقطه نظر فرآیند پردازش اطلاعات خواندن مورد تحلیل و ارزیابی قرار می دهد.در راستای ریشه یابی مشکلات روشهای آموزش قرآن، عوامل مختلفی رامی توان مورد بررسی قرار داد. قدر مسلم: غالب روشهای آموزش قرآن، شروع آموزش با روخوانی است. به عبارت دیگر در بیشتر روشها، قرآن آموز ابتدا با نسخه مکتوب مواجه خواهد شد و به این منظور تحت تعلیم یک سری از قواعد روخوانی و آشنایی با صامتها و مصوتها قرار می گیرد.حال این روند آموزشی را مورد آزمایش و بررسی قرار می دهیم:اولین علتی که به ذهن خطور می کند،حرف شناسی وحرکت شناسی است؛ یعنی ممکن است که تصور شود دلیل نارسایی خواندن قرآن نداشتن شناخت دقیق نسبت به حروف وحرکات وچگونگی تلفظ آنها باشد و برای رفع این مشکل می توان قسمت مهمی ازوقت آموزش را صرف شناساندن حروف و حرکات و چگونگی تلفظ آنها نمود. برای بررسی فرضیه مذکور و راه حل مطرح شده، آزمایشهایی صورت گرفت و یک صفحه شامل حروف با حرکات مختلف به دانش آموزان داده شد تا بخوانند. نتیجه حاکی ازآن بود که حتی آن دسته از دانش آموزانی که درخواندن قرآن دچارمشکل هستند، به راحتی می توانندحروف راباکلمات مختلف اداکنند؛ اما همان عده درخواندن کلمات قرآنی (باحرکات ساده) بامشکل مواجه هستند. بنابراین اولین فرضیه مورد آزمایش، رد می شود.